Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

το υστερόγραφο | πυράκανθος & 1/3 Local Guests



στίχοι: γ.(Local Guests) & πυράκανθος
παραγωγή/μίξη: πυράκανθος

[γ.]
ασχήμιες κι όνειρα στοιβάξαμε στην ίδια λούπα
μαζί με ψεύτικα και αληθινά τα λόγια που σου πα
είναι σα σκούπα που μαζεύει όσα μου 'φτασαν
να σου προσφέρω μες την ίδια μου τη χούφτα
καλύτερα που δεν σε πέτυχα στον ύπνο
στο ίδιο τραπέζι κάθισα που άφησα ξεχασμένο το δείπνο
δεν ξέρω πως θα ήθελες να δείχνω
μα ξέρω πως ανάβω λύχνο και μέσα στα σκοτάδια σου το ρίχνω
είναι το ζάρι πειραγμένο που όλο φέρνω
το ελάχιστο αποτέλεσμα να φύγω απ το inferno
είναι φρένο είναι τραίνο που δεμμένος περιμένω
που στο τελευταίο βαγόνι του και πιο συχνά πηγαίνω
μη λυπάσαι απόψε ήσυχα να κοιμάσαι
θα μείνω ξάγρυπνος για όλο τον κόσμο που φοβάσαι
στα αμέτρητα τοπία που την προσοχή μας στρέψαμε
και στο έδαφος που βρήκαμε άγονο όταν επιστρέψαμε

[ρεφρέν]
Είναι οι φωνές που τέτοιες νύχτες θα με ακούν
να ουρλιάζω με το ξαφνικό σβήσιμο του κεριού
πως χώρεσα όλα εκείνα που μου αρκούν
στα δάχτυλα μονάχα του ενός χεριού;
κι αν πάλι νιώθω την άκρη του μαχαιριού
τοτέ οι φωνές θα αρχίσουν να μου σιγοτραγουδούν
κι αν είναι άδεια η άκρη του μαξιλαριού
τότε θα στείλω τις φωνές για να σε βρουν

[π.]
απόψε στο μελάνι τα δόντια μου θα βουτήξω,
κάθε που σε δαγκώνω κι έναν στίχο να υπογραμμίζω 
από την ποίηση των κυττάρων σου που μια στιγμή πριν σκίσω 
θα φιλώ και θα γυρνώ τις σελίδες σου προς τα πίσω.
για να διαβώ και να διαβάσω όλη σου την έκταση, 
να ψηλαφίσω γράμμα-γράμμα κάθε σου παρένθεση, 
απ' τον χειμώνα ως την άνοιξη, 
απ' την ζωή ως την παραίτηση και πάλι πίσω.
για να αντικρίζω κάθε ανάσα κι ουρλιαχτό, 
να μεταπλάθω το φρικτό σε υποφερτό,
να προσπαθώ να αφεθώ,
να πεθαίνω και να γελώ,
να ξεσκίζω τον ουρανό,
σκαιός και ξένος να κοιτώ
πάνω μας τις νύχτες να περπατούν ξυπόλυτες.
οι ώρες βαδίζουν απόλυτες.
και εγώ να με σκοτώνω λίγο-λίγο.
να πέφτω απαλά.
σαν μαργαρίτα που μαδά τις πιθανότητες...

Δεν υπάρχουν σχόλια: