γκέρνικα.

έχω μια γκέρνικα. έχω μια γκέρνικα να κοιτά. η γκέρνικα με κοιτά. λες και θέλει το σώμα μου μέσα της. λες και θέλει να γίνω το δέρμα της. λες και θέλει να γίνω συντρίμμι. στον βαθύ μαύρο καμβά της. έχω μια γκέρνικα. έχω μια γκέρνικα να κοιτά το κρεβάτι. έχω μια γκέρνικα πάνω απ' το κρεβάτι. για να επικυρώνει πως κάθε βράδυ είναι πόλεμος ποιος γύρισε από τον πόλεμο κουβαλώντας χαμόγελο;

μάτ-α-ια

μου πες πως/

από τις αϋπνίες έχω κάνει σακούλες    
                                  

και σου πα πως/

τα σκουπίδια μπαίνουν σε σακούλες
                                                                                   
και πως/

έτσι κι αλλιώς                                                                                                     

δεν κοιμάμαι πριν περάσει να με μαζέψει το σκουπιδιάρικο

                                                            
αυτό που σκέφτηκα

όμως και δεν σου είπα 

-για να μην σε τρομάξω-

είναι πως/

και τα πτώματα, σε σακούλες μπαίνουν.        

υγ: 

μόνο μια χάρη.

θάψε με βαθιά μη με ξεθάψουν τα σκυλιά του μέλλοντος.

το υστερόγραφο | πυράκανθος & 1/3 Local Guests

στίχοι: γ.(Local Guests) & πυράκανθος
παραγωγή/μίξη: πυράκανθος

[γ.]
ασχήμιες κι όνειρα στοιβάξαμε στην ίδια λούπα
μαζί με ψεύτικα και αληθινά τα λόγια που σου πα
είναι σα σκούπα που μαζεύει όσα μου 'φτασαν
να σου προσφέρω μες την ίδια μου τη χούφτα
καλύτερα που δεν σε πέτυχα στον ύπνο
στο ίδιο τραπέζι κάθισα που άφησα ξεχασμένο το δείπνο
δεν ξέρω πως θα ήθελες να δείχνω
μα ξέρω πως ανάβω λύχνο και μέσα στα σκοτάδια σου το ρίχνω
είναι το ζάρι πειραγμένο που όλο φέρνω
το ελάχιστο αποτέλεσμα να φύγω απ το inferno
είναι φρένο είναι τραίνο που δεμμένος περιμένω
που στο τελευταίο βαγόνι του και πιο συχνά πηγαίνω
μη λυπάσαι απόψε ήσυχα να κοιμάσαι
θα μείνω ξάγρυπνος για όλο τον κόσμο που φοβάσαι
στα αμέτρητα τοπία που την προσοχή μας στρέψαμε
και στο έδαφος που βρήκαμε άγονο όταν επιστρέψαμε

[ρεφρέν]
Είναι οι φωνές που τέτοιες νύχτες θα με ακούν
να ουρλιάζω με το ξαφνικό σβήσιμο του κεριού
πως χώρεσα όλα εκείνα που μου αρκούν
στα δάχτυλα μονάχα του ενός χεριού;
κι αν πάλι νιώθω την άκρη του μαχαιριού
τοτέ οι φωνές θα αρχίσουν να μου σιγοτραγουδούν
κι αν είναι άδεια η άκρη του μαξιλαριού
τότε θα στείλω τις φωνές για να σε βρουν

[π.]
απόψε στο μελάνι τα δόντια μου θα βουτήξω,
κάθε που σε δαγκώνω κι έναν στίχο να υπογραμμίζω 
από την ποίηση των κυττάρων σου που μια στιγμή πριν σκίσω 
θα φιλώ και θα γυρνώ τις σελίδες σου προς τα πίσω.
για να διαβώ και να διαβάσω όλη σου την έκταση, 
να ψηλαφίσω γράμμα-γράμμα κάθε σου παρένθεση, 
απ' τον χειμώνα ως την άνοιξη, 
απ' την ζωή ως την παραίτηση και πάλι πίσω.
για να αντικρίζω κάθε ανάσα κι ουρλιαχτό, 
να μεταπλάθω το φρικτό σε υποφερτό,
να προσπαθώ να αφεθώ,
να πεθαίνω και να γελώ,
να ξεσκίζω τον ουρανό,
σκαιός και ξένος να κοιτώ
πάνω μας τις νύχτες να περπατούν ξυπόλυτες.
οι ώρες βαδίζουν απόλυτες.
και εγώ να με σκοτώνω λίγο-λίγο.
να πέφτω απαλά.
σαν μαργαρίτα που μαδά τις πιθανότητες...

Princesse de l'oubli

22 & 23.2.16
Κάπου μεσάνυχτα,
μισάνοιχτα τα μάτια,
μισογεμάτα και άδεια.
Κάπου μεσάνυχτα, 
αμυχές αμήχανες στο πάπλωμα.
Η άκρη μου και οι άκρες μου στο πάτωμα.
Το δάγκωμα της ύαινας νόμιζες είναι φίλημα;
Αιμοδιψή σαγόνια που νόμιζες είναι χείλη
μα ήμουν εγώ και είμαι εγώ η ύαινα,
σίγουρος πλέον για τον ποιον θα σκοτώσω στο δείλι μας.
Σου πα τραβήξου από τα χείλη μας.
Ευθυγραμμίστηκαν ο ήλιος, η γη και η σελήνη μας.
Μπροστά στην όψη της παλίρροιας, 
ή σε σπάνε ή σπας εσύ τα κύματα.
Τα γαμημένα ποιήματα που έγραψες για χάρη μου 
κάψτα!
και πέτα στον ωκεανό την στάχτη μου.
χαλάλι μου,
είπα χαλάλι μου.
Γιατί οι μάγισσες μου μοιάζουνε αγάπη μου...

Είμαι η πριγκίπισσα της λήθης. 
Τι θέλεις;
Μην με ακουμπάς!
Θα γίνεις λίθος και το ξέρεις.
Είμαι η πριγκίπισσα της λήθης.
Ωραία;
Τώρα που το άκουσες 
κάψε με στην προκυμαία σου...

...είμαι οι σπασμοί και οι ωδές που δεν θα αγγίξεις,
είμαι τα λάθη μου και οι σπασμωδικές κινήσεις.
Είμαι η πριγκίπισσα της λήθης.
τέλος.
βάζω φωτιά στο παλάτι μου.
Μύσις!
Σπάω τα βλέφαρά μου,
σπάω τα χείλη μου,
σπάω τα φώτα για να ανάψω το φιτίλι μου.
πάνω στη μνήμη μου 
στήνω το κυνήγι μου
μια μάγισσα που καίει τη μάγισσα για τη γαλήνη μου
Καλημέρα. 
λιγο μωβ. 
και λίγη πίκρα..
Έψαχνα τον Β., μα δεν τον βρήκα,
χάθηκε ε΄παν...
Μα δεν τον ψάξανε ποτέ γιατί δεν χώραγε πλέον στην αλφαβήτα τους.
Η πυρά κι ο ανθός είναι κομμάτι μου,
μπερδεύτηκες και μου είπες να ανθίσω από τη στάχτη μου.
Ξεχάστηκες;
σου πα οι μάγισσες...
οι μάγισσες μου μοιάζουνε αγάπη μου...

23.5.16
ποιον κόσμο;
εδώ παλεύουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας μόνο.
θα αλλάξουμε...
μια τελευταία ανάσα θα πάρουμε...
και τότε ωκεανέ μου θα ρεφάρουμε.

ηχογραφήθηκε 23.6.16
|μύσις|