(« – : “! , ' [...] · ; ”–».*)

.αστυξία//*

*ασφυκτιώντας στην αστιξία της υπόστασης

ασφυκτιώντας στο άστυ

"άτονα γίναν τα φιλιά
ανόρεχτα τα αγκαλιάσματα
όλο και πιο πολύ ξεφτίζει η διάθεσή μου για προσήλωση.
γιατί ετούτο το χωράφι
δεν έχει σημασία ποιος το σπέρνει.
πάντα φυτρώνει μοναξιά." -Ν.Χ.-

σαν το άγχος που καίει την πόλη/
κυλάω μες τις φλέβες της/
από τα πλακόστρωτα ως τις αντένες τις/
από τα νύχια ως το κεφάλι/
απ τις νύχτες ως τις μέρες της/
Διαχειμάζω μες το θέρος/
ξέθωρο απόβραδο στο στόμα της μητρόπολης/
τέλος/
μέρος μηδέν/
μένω ως μηδέν/
σε χίλια χείλη/
να σε κοιτάξω ήθελα/
όσο τα χρώματα χανόντουσαν στη θύελλα/
να σε αγγίξω ήθελα/
όσο τα σώματα χανόντουσαν στη θύελλα/
γιατί τα μάτια σου είναι ανίερα/
δυο μικροσκοπικά βλάσφημα σύμπαντα/
βάζουν φωτιά ε ολα τα ασήμαντα και τα ήρεμα/
Βάζουν φωτιά/
Βάζουν φωτιά στους κόσμους που αναπνέουν στη σιγαλιά/
Αυτή η δροσιά βάζει φωτιά/
Αυτή η φωτιά βάζει δροσιά/
Βάζει φωτιά σε όλα τα ασήμαντα και τα ήρεμα/
Τέλος πάντων και αρχή των τίποτα/
τέλος/


Στίχοι: πυράκανθος
συντροφιά: ντίνος χριστιανόπουλος
Μουσική: απαλλοτριωμένη από το ιντερνέτι