Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

πως;




Πώς τα κατάφερα
να ανακατέψω αυτή την τράπουλα 
με φύλλα που ήταν κατάλευκα;
Πώς τα κατάφερα
να ταράξω αυτή τη θάλασσα
με κύματα που με έπνιξαν ολάκερα;
Πώς τα κατάφερα
να κάνω ουρανό το πάτωμα
ανάμεσα σε άτομα και πλήθη να εκπέμπω ως ελάττωμα;
Πώς τα κατάφερα
να ανασαίνω έτσι άσκοπα;
ε! χάθηκα...
Πώς τα κατάφερα;
ανάθεμα τα δειλινά 
που δεν κατάφερα να υπάρξουν ως άβροχα.
Πώς τα κατάφερα
τα σύννεφα να κάνω άθρυπτα;
να τα σπάσω για να γελάς θα 'θελα...
Πώς κατάφερα
στα μάτια σου σκουριά να άφησα;
κάποτε με ταξίδευαν τώρα είναι σαράβαλα.
Πώς τα κατάφερα
να λέω πως πράττω
μα ακίνητος να στέκομαι σε ένα κρεβάτι ανάσκελα;

Πώς τα κατάφερα;
βυθίσανε τα μάτια σου την θάλασσα...
βυθίστηκε στα μάτια σου η θάλασσα...
βυθίσανε τα μάτια σου την θάλασσα...

Πως τα κατάφερα
να νιώσεις άθυρμα
στης αγάπης μου και του θανάτου μου το αντάμωμα;
Πώς τα κατάφερα
και την ασχήμια μου φυγάδευσα;
μέσα στα πάντα να μαι τα ελάχιστα;
Πώς τα κατάφερα
στον άβακα να μας μετράω ανάποδα
κι αντί για χάντρες να χει δάκρυα;
Πώς τα κατάφερα
με λόγια διάφανα, σε λόγια ανάπηρα
να στηριχτείς παράφορα;
Πώς τα κατάφερα
τραγούδια άγρυπνα, μέσα στην άπνοια, να αναπνέω παράφωνα;
Πώς τα κατάφερα
να μοιάζουν όλα ξενικά και άχρωμα
απ' τα κορμιά ως τα παράθυρα;
Πώς τα κατάφερα
να πνίγω τα μεσάνυχτα
στο νότισμα από κάθε μου βλεφάρισμα;
Πώς τα κατάφερα
να πνίγω τα μεσάνυχτα
στο νότισμα από κάθε μου βλεφάρισμα γαμώτο;

παραγωγή: απαλλοτριωμένη από το ιντερνέτι
στίχοι: πυράκανθος
φωτογραφία: στ:οργή

φλέβα δύο_μηδέν_δεκαέξι

Δεν υπάρχουν σχόλια: