σάββατο πρωί...
κάθομαι απέναντί του πολλή ώρα...
με κοιτάει.
τον κοιτάω.
χτυπάω τα πόδια ρυθμικά στο πλακόστρωτο...
είμαι έτοιμος να ανάψω το τρίτο τσιγάρο...
η μουσική σταματάει απότομα.
-φίλε έχεις τσιγάρο;
-ναι. ορίστε...
-δεν ξέρω να στρίβω. Στρίψε μου!
-ναι, μισό...
είναι από αυτά τα τσιγάρα που με δυσκολία τα φτιάχνεις από θρύμματα καπνού αλλά χαίρεσαι να τα δίνεις κι ας μην έχεις άλλα...
σκουπίζω την ιδρωμένη παλάμη μου στη βερμούδα μου και του στρίβω...
παραδίδω το τσιγάρο στα βρώμικα χέρια του και μου χαμογελάει.
σκέφτομαι ότι ίσως να είναι το τελευταίο του τσιγάρο για σήμερα.
απ΄ όποιον άλλον έχει ζητήσει, δεν έχει πάρει τσιγάρο.
κανείς δεν του δίνει.
.
.
.
λίγο πριν φύγω ρωτάει μια κοπέλα αν έχει και αυτή του δίνει...
τελικά δεν ήταν το τελευταίο τσιγάρο...
σάββατο απόγευμα...
κάθομαι στο πίσω κάθισμα.
δεν προλαβαίναμε να κάνουμε ένα τσιγάρο στο λόφο. ήταν ήδη 7.15.
θα κάναμε καμιά βόλτα με το αμάξι και μετά θα πηγαίναμε να πάρουμε την Γ.
πυροσβεστική, μπατσαρία, εκαβ...
-τι έγινε εδώ;
-λες να χει πάρει φωτιά κανένα σπίτι;
-ε, πάμε να δούμε. Ας κάνουμε εδώ το τσιγάρο...
καπνός δεν υπήρχε άρα δεν υπήρχε και φωτιά.
ένας περαστικός μας ενημερώνει ότι ένας άνεργος με τρία παιδιά απειλεί να αυτοκτονήσει...
το βλέμμα μας πέφτει πάνω στην δεξιά κεραία ραδιοφωνίας...
εκεί βρίσκουμε τον λόγο της "αναστάτωσης".
κοίτα να δεις που καπνίζει...
ίσως να 'ναι το τελευταίο του τσιγάρο...
.
.
.
μετά από περίπου 3 ώρες πείθεται να κάνει το επόμενο τσιγάρο του κάτι μέτρα πιο κοντά στους δικούς του ανθρώπους.
τελικά δεν ήταν το τελευταίο τσιγάρο...
